گل من گر چه رفته اي ديگر نفسم به سوي زندگي بالا نخواهد آمد.
من هنوز هم در فكر تو هستم.
در فكر اين كه آيا پژمرده اي يا در گلدان دل مصنوعي بي آنكه بخواهي استوار ايستاده اي ؟
كاش مرا از بن مي چيدند ولي در كنار تو بودم.افسوس!!!
آري مي انديشم به اين كه گناه من چيست؟
اينكه گل بي مصرفي هستم.
اين كه هيچ كس اطلسي را نمي پذيرد.
به خدا من لطيف بودم،گر چه نامم اطلسي است.
مانده ام در اين باور كه آيا اين قدر گناهكارم كه سزايم چيدن تو بود؟
رفته اي گل من اما هر جا كه هستي من با تو هستم!
همنواي باد بي مروت در ني لبك مي خوانم به يادت اي مهربان.
گر چه رفته اي اما هر شب دعاي خير من و لالايي و بيداري شبانه ي من براي تو بود كه تورا از خواب بيدار كنم.
گل من از اينجا مرو و بدان كه من خودم را فداي مهربانيت مي سازم.
به چشمانت عشق بستم.
تو تنها مونس من بودي اما روزگار تورا از من گرفت تا باز در فرجامي مبهم در سكوت و انزواي خويش ساكت و به سوي آسمان خيره شوم.
كاش دست بي مروتي بود تا مرا هم مي چيد.
از بن مي چيد.
اما افسوس كه تقدير من چنين مي خواند كه بمانم به ياد اطلسي.
نظرات شما عزیزان:
تبادل
لینک هوشمند
